Πολύς ο λόγος γύρω από την υγεία τα τελευταία ειδικά χρόνια. Μια έννοια που απασχολεί τον άνθρωπο από αρχής της ύπαρξής του. Τι είναι αυτό που την απαρτίζει, τι είναι αυτό που χάνεται όταν ασθενούμε. Στο πέρασμα του χρόνου, πολλές θεωρίες έχουν αναπτυχθεί και βρει εφαρμογή στο ανθρώπινο σώμα.
Θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε υγεία την αθόρυβη λειτουργία του οργανισμού, μια αθόρυβη λειτουργία που εξασφαλίζει την αρμονία σε πνεύμα, μυαλό και σώμα. Άρα ό,τι θα έβγαζε τον οργανισμό από αυτήν την διαδικασία, ό,τι θα διατάρασσε αυτήν την ισορροπία θα μπορούσε να είναι παράγων ασθένειας. Είναι όμως έτσι; Κι αν ναι από ποιο σημείο άρχεται; Είναι το σώμα που προσβάλλεται, το μυαλό ή το πνεύμα;
Ο Ιπποκράτης έλεγε πως η νόσος του σώματος έπεται της ψυχικής νόσου και πως αν θέλουμε να θεραπεύσουμε μία ασθένεια πρέπει πρώτα να θεραπεύσουμε το ψυχικό τραύμα. Εξ αυτού θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε πως η ασθένεια είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, η γλώσσα του σώματος να μας γνωστοποιήσει ότι κάτι πιο βαθιά, δεν βρήκε τον τρόπο να βγει προς τα έξω και να εκφραστεί. Θυμοί, απογοητεύσεις, φόβοι, άγχη κ.ο.κ. συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν εκφράστηκαν με αποτέλεσμα στον χρόνο τους να διαβρώσουν το υγειές περιβάλλον και να το κάνουν πλέον εύκρατο για μια ασθένεια. Υπάρχει βέβαια και η άποψη πως οι αρνητικές μας σκέψεις ρίχνουν σχεδόν κατά το ήμισυ της δονήσεις των κυττάρων με αποτέλεσμα αν αυτό γίνεται συνεχόμενα ή επαναλαμβανόμενα, να οδηγούμαστε σε ασθένεια.
Από την πλευρά των Κινέζων, τα πράγματα έχουν αντίστροφη πορεία. Κατ’ εκείνους, της ψυχικής νόσου προηγούνται οι σωματικές διαταραχές. Τα όργανα είναι συνδεδεμένα με συναισθήματα κι όταν αυτά νοσούν παρουσιάζουμε συγκεκριμένες συμπεριφορές, συγκεκριμένες επιθυμίες για γεύσεις, για θερμοκρασίες κ.ο.κ.
Φυσικά το θέμα εδώ δεν είναι ποια άποψη είναι σωστή και ποια λάθος γιατί προσωπικά, έχω βρει εφαρμογή και στις δύο κοσμοθεωρίες. Το απαύγασμα των θεωριών αυτών, είναι η άρρηκτη σύνδεση του σώματος με το πνεύμα και το μυαλό. Είναι να καταλάβουμε πως όταν νοσούμε, νοσούμε σε όλα τα επίπεδα και δεν αρκεί να θεραπεύσουμε μόνο το ένα εξ αυτών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου